Όγδοη "επίθεση" στη διανοητική ηρεμία της επαρχιακής γενέτειρας και της διαδικτυακής σφαίρας με άλλες σφαίρες (έτσι λέγανε παλιά τις μπάλες). Υπενθυμίζεται ότι το κείμενο είναι η εβδομαδιαία συνεισφορά στο ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ (www.xronometro.gr) της Καβάλας, η στήλη λέγεται ΧΡΟΝΟ-λόγος και αυτήν τη φορά το πόνημα (που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 21ης Οκτωβρίου, αλλά "ανεβαίνει" στο blog με καθυστέρηση...) επιγράφεται "Πάλι με χρόνια, με καιρούς;"
Το πρωτάθλημα αρχίζει,
η εξέδρα πλημμυρίζει
γίνεται χαμός σε κάθε γκολ
Mα το ντέρμπι είναι στημένο,
κι από πριν ξεπουλημένο
κι από πριν ξεπουλημένο
κι εσύ πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ
Ελλάς, Ελλάς,
τι θα γίνει, φίλε μου, με μας
τι θα γίνει, φίλε μου, με μας
Ελλάς, Ελλάς,
μίλα μας και μη μας αγαπάς
μίλα μας και μη μας αγαπάς
Μπόρα είπες θα περάσει
μα ο κόσμος τα 'χει χάσει
μα ο κόσμος τα 'χει χάσει
τα σκουπίδια δίνουν πάρτυ στα στενά
Τα FM και τα κανάλια
έχουν σφίξει σαν τανάλια
έχουν σφίξει σαν τανάλια
κι οι αφίσες φτύνουν μέλι με καρφιά
Ελλάς, Ελλάς..
Μέσα σ' όλη αυτή τη δίνη
όρθιο πες μου τι θα μείνει
Μέσα σ' όλη αυτή τη δίνη
όρθιο πες μου τι θα μείνει
σου φωνάζω μα εσύ δε μου μιλάς
Ψάχνεις για το μεγαλείο
που σου μάθαν στο σχολείο
που σου μάθαν στο σχολείο
κι εγώ ξένος μετανάστης σου Ελλάς
Ελλάς, Ελλάς..
Δε γουστάρω τα στημένα,
έρχομαι ξανά σε σένα
Δε γουστάρω τα στημένα,
έρχομαι ξανά σε σένα
δυο μαζί μπορούμε, δωσ' μου δυο φιλιά
όλα μοιάζουνε χαμένα
μα καλή μου έχω εσένα
μα καλή μου έχω εσένα
παίρνω φόρα απ' τη δική σου αγκαλιά
Ελλάς, Ελλάς..
Στίχοι και μουσική του ψυχολόγου Σταμάτη Μεσημέρη.
Επιτέλους, καλές μέρες για τις πολύπαθες ομάδες της Εθνικής Ελλάδας των Ανδρών και του Αθλητικού Ομίλου Καβάλας (τώρα ονομάζεται PUMA - Νέος Α.Ο.Κ., αν γνωρίζω καλά). Φαίνεται πως αμφότερες μπήκαν και πάλι σε τροχιά επιτυχιών. Τώρα, βέβαια, μένει να δούμε αν οι καλές εμφανίσεις και τα θετικά αποτελέσματα θα συνεχιστούν. Μακάρι, να γελάσει και πάλι το χειλάκι μας…
Γιατί όμως αυτή η ποδοσφαιρολογία σήμερα, σε μια στήλη που κατεξοχήν ασχολείται με την πολιτική ιστορία; Οι λόγοι είναι δύο και απλούστατοι: αφενός, επειδή σκέφτηκα ότι οι αναμετρήσεις στο (ελληνικό, κυρίως) ποδόσφαιρο είναι συχνά συναρπαστικότερες από αυτές στην πολιτική (τουλάχιστον στο τμήμα της που αφορά τους «παίκτες», δηλαδή τις ηγεσίες) και αφετέρου, επειδή από την αναμέτρηση στην οποία θα αναφερθούμε σήμερα συμπληρώνονται 41 χρόνια.
Θα μου επιτραπεί να γράψω μερικές γραμμές, για να εξηγήσω τον πρώτο από τους προαναφερθέντες λόγους. Θαρρώ, που λέτε, ότι στο (ελληνικό, κυρίως, επαναλαμβάνω) ποδόσφαιρο τα αποτελέσματα σχετίζονται -πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην πολιτική «κορυφών»- με τις ικανότητες των παικτών, την προσπάθειά τους και τη χάραξη τακτικής και στρατηγικής. Σπάνια, δηλαδή, προκόβουν οι ομάδες που βασίζονται στους αθέμιτους παράγοντες, στο σύστημα «γιούργια», στο «βρώμικο» παιχνίδι και στην προχειρότητα. Κι αν προκόψουν «εντός των τειχών», στο χωριό, στην πόλη, στη χώρα, θα «πατώσουν», μόλις βρεθούν σε ξένο έδαφος, στα μεγάλα γήπεδα. Αφήστε, που όταν οι οπαδοί –δε νομίζω κανείς νοήμων άνθρωπος να πιστεύει ότι υπάρχουν «φίλαθλοι» στα σημερινά ελληνικά ποδοσφαιρικά γήπεδα- φτάσουν να αισθανθούν ή να καταλάβουν ότι «το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο» (στίχος από το τραγούδι που προηγείται του παρόντος κειμένου και που τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 1989), τότε…ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Στην πολιτική, πάλι, δεν είμαι βέβαιος ότι προκόβουν οι ταλαντούχοι, οι μεθοδικοί και οι έχοντες πρόγραμμα. Όσο για την «εξέδρα», μάλλον δεν πολυαντιδρά στα «στημένα»…
Αρκετά, όμως, με τις εμβριθείς πολιτικοποδοσφαιρικές αναλύσεις του σήμερα. Πάμε στο ασφαλές μας «χθες», να «θυμηθούνε οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι»: θα γυρίσουμε, όπως είπαμε, 41 χρόνια πίσω, στον Οκτώβριο του 1966, όταν ο κραταιός Ολυμπιακός Πειραιά φιλοξενούσε την ισχυρή –αν και ανήκουσα στη Β΄ Εθνική Κατηγορία- ομάδα του Α.Ο. Καβάλας.
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 1966, λοιπόν. Η ομάδα του Πειραιά, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για το πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής (τη χρονιά εκείνη, το πρωτάθλημα ξεκίνησε λίγο αργότερα), υποδέχεται σε φιλικό παιχνίδι τη μακεδονική ομάδα. Είναι ο τελευταίος αγώνας προετοιμασίας των «ερυθρόλευκων», αφού το πρωτάθλημα ξεκινά την ερχομένη Κυριακή, 23 του μήνα. Ο αγώνας διεξάγεται στο Στάδιο Καραϊσκάκη, ενώπιον 6.000 θεατών (έχουν κοπεί 5.700 εισιτήρια).
Οι δύο ομάδες εμφανίζονται στον αγωνιστικό χώρο με τις ενδεκάδες που θα χρησιμοποιήσουν στους αγώνες της Κυριακής. Ο Α.Ο.Κ. «κατεβάζει» τους Χατζηιωάννου, Ανέστη, Κούντουρα, Τσεντεμεΐδη, Σεϊτανίδη, Μιχαηλίδη, Μοδούρα, Μπλέκο, Γκαρανάτσιο, Μπαρμπαλέξη και Καραμπετάκη (ο οποίος πέθανε σχετικά πρόσφατα). Ο Ολυμπιακός πρόκειται να ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή, για να αντιμετωπίσει το φιλόδοξο Ηρακλή και οι παίκτες του γνωρίζουν πως τους περιμένει μια έδρα – «φωτιά». πολύ δε περισσότερο, που η ποδοσφαιρική Θεσσαλονίκη είναι ανάστατη, αφού εκκρεμεί το θέμα της «αρπαγής» (δηλαδή της προσπάθειας του Ολυμπιακού για την απόκτηση, χωρίς τη συναίνεση της ομάδας του, έναντι υψηλού τιμήματος) του Θεσσαλονικιού αστέρα του ποδοσφαίρου Γιώργου Κούδα από τον ΠΑΟΚ.
Η ομάδα του Α.Ο.Κ. αντιμετωπίζει θαρραλέα το μεγάλο αντίπαλο, ο οποίος δεν ικανοποιεί τους θεατές. Οι ποδοσφαιριστές της πειραιώτικης ομάδας δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, ενώ κυρίαρχο πρόβλημα φαίνεται να είναι η αδυναμία τους να συνδυαστούν και να απειλήσουν την εστία του αντιπάλου.
Ο Α.Ο.Κ., από την άλλη, παρατάσσεται με σαφή αμυντικό προσανατολισμό και με πρόθεση να μη χάσει. Οι παίκτες του αγωνίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης με πάθος, αλλά ταυτόχρονα με ευπρέπεια και «εντός των αθλητικών πλαισίων», κατά την ορολογία της εποχής.
Με καλύτερους τους Κούντουρα, Μοδούρα και Μπαρμπαλέξη, ο Α.Ο.Κ. προσπάθησε να κρατήσει τους πολλούς διεθνείς παίκτες του περσινού πρωταθλητή μακριά από το τέρμα του επίσης διακριθέντος Χατζηιωάννου.
Επιτέλους, καλές μέρες για τις πολύπαθες ομάδες της Εθνικής Ελλάδας των Ανδρών και του Αθλητικού Ομίλου Καβάλας (τώρα ονομάζεται PUMA - Νέος Α.Ο.Κ., αν γνωρίζω καλά). Φαίνεται πως αμφότερες μπήκαν και πάλι σε τροχιά επιτυχιών. Τώρα, βέβαια, μένει να δούμε αν οι καλές εμφανίσεις και τα θετικά αποτελέσματα θα συνεχιστούν. Μακάρι, να γελάσει και πάλι το χειλάκι μας…
Γιατί όμως αυτή η ποδοσφαιρολογία σήμερα, σε μια στήλη που κατεξοχήν ασχολείται με την πολιτική ιστορία; Οι λόγοι είναι δύο και απλούστατοι: αφενός, επειδή σκέφτηκα ότι οι αναμετρήσεις στο (ελληνικό, κυρίως) ποδόσφαιρο είναι συχνά συναρπαστικότερες από αυτές στην πολιτική (τουλάχιστον στο τμήμα της που αφορά τους «παίκτες», δηλαδή τις ηγεσίες) και αφετέρου, επειδή από την αναμέτρηση στην οποία θα αναφερθούμε σήμερα συμπληρώνονται 41 χρόνια.
Θα μου επιτραπεί να γράψω μερικές γραμμές, για να εξηγήσω τον πρώτο από τους προαναφερθέντες λόγους. Θαρρώ, που λέτε, ότι στο (ελληνικό, κυρίως, επαναλαμβάνω) ποδόσφαιρο τα αποτελέσματα σχετίζονται -πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην πολιτική «κορυφών»- με τις ικανότητες των παικτών, την προσπάθειά τους και τη χάραξη τακτικής και στρατηγικής. Σπάνια, δηλαδή, προκόβουν οι ομάδες που βασίζονται στους αθέμιτους παράγοντες, στο σύστημα «γιούργια», στο «βρώμικο» παιχνίδι και στην προχειρότητα. Κι αν προκόψουν «εντός των τειχών», στο χωριό, στην πόλη, στη χώρα, θα «πατώσουν», μόλις βρεθούν σε ξένο έδαφος, στα μεγάλα γήπεδα. Αφήστε, που όταν οι οπαδοί –δε νομίζω κανείς νοήμων άνθρωπος να πιστεύει ότι υπάρχουν «φίλαθλοι» στα σημερινά ελληνικά ποδοσφαιρικά γήπεδα- φτάσουν να αισθανθούν ή να καταλάβουν ότι «το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο» (στίχος από το τραγούδι που προηγείται του παρόντος κειμένου και που τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 1989), τότε…ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Στην πολιτική, πάλι, δεν είμαι βέβαιος ότι προκόβουν οι ταλαντούχοι, οι μεθοδικοί και οι έχοντες πρόγραμμα. Όσο για την «εξέδρα», μάλλον δεν πολυαντιδρά στα «στημένα»…
Αρκετά, όμως, με τις εμβριθείς πολιτικοποδοσφαιρικές αναλύσεις του σήμερα. Πάμε στο ασφαλές μας «χθες», να «θυμηθούνε οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι»: θα γυρίσουμε, όπως είπαμε, 41 χρόνια πίσω, στον Οκτώβριο του 1966, όταν ο κραταιός Ολυμπιακός Πειραιά φιλοξενούσε την ισχυρή –αν και ανήκουσα στη Β΄ Εθνική Κατηγορία- ομάδα του Α.Ο. Καβάλας.
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 1966, λοιπόν. Η ομάδα του Πειραιά, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για το πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής (τη χρονιά εκείνη, το πρωτάθλημα ξεκίνησε λίγο αργότερα), υποδέχεται σε φιλικό παιχνίδι τη μακεδονική ομάδα. Είναι ο τελευταίος αγώνας προετοιμασίας των «ερυθρόλευκων», αφού το πρωτάθλημα ξεκινά την ερχομένη Κυριακή, 23 του μήνα. Ο αγώνας διεξάγεται στο Στάδιο Καραϊσκάκη, ενώπιον 6.000 θεατών (έχουν κοπεί 5.700 εισιτήρια).
Οι δύο ομάδες εμφανίζονται στον αγωνιστικό χώρο με τις ενδεκάδες που θα χρησιμοποιήσουν στους αγώνες της Κυριακής. Ο Α.Ο.Κ. «κατεβάζει» τους Χατζηιωάννου, Ανέστη, Κούντουρα, Τσεντεμεΐδη, Σεϊτανίδη, Μιχαηλίδη, Μοδούρα, Μπλέκο, Γκαρανάτσιο, Μπαρμπαλέξη και Καραμπετάκη (ο οποίος πέθανε σχετικά πρόσφατα). Ο Ολυμπιακός πρόκειται να ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή, για να αντιμετωπίσει το φιλόδοξο Ηρακλή και οι παίκτες του γνωρίζουν πως τους περιμένει μια έδρα – «φωτιά». πολύ δε περισσότερο, που η ποδοσφαιρική Θεσσαλονίκη είναι ανάστατη, αφού εκκρεμεί το θέμα της «αρπαγής» (δηλαδή της προσπάθειας του Ολυμπιακού για την απόκτηση, χωρίς τη συναίνεση της ομάδας του, έναντι υψηλού τιμήματος) του Θεσσαλονικιού αστέρα του ποδοσφαίρου Γιώργου Κούδα από τον ΠΑΟΚ.
Η ομάδα του Α.Ο.Κ. αντιμετωπίζει θαρραλέα το μεγάλο αντίπαλο, ο οποίος δεν ικανοποιεί τους θεατές. Οι ποδοσφαιριστές της πειραιώτικης ομάδας δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, ενώ κυρίαρχο πρόβλημα φαίνεται να είναι η αδυναμία τους να συνδυαστούν και να απειλήσουν την εστία του αντιπάλου.
Ο Α.Ο.Κ., από την άλλη, παρατάσσεται με σαφή αμυντικό προσανατολισμό και με πρόθεση να μη χάσει. Οι παίκτες του αγωνίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης με πάθος, αλλά ταυτόχρονα με ευπρέπεια και «εντός των αθλητικών πλαισίων», κατά την ορολογία της εποχής.
Με καλύτερους τους Κούντουρα, Μοδούρα και Μπαρμπαλέξη, ο Α.Ο.Κ. προσπάθησε να κρατήσει τους πολλούς διεθνείς παίκτες του περσινού πρωταθλητή μακριά από το τέρμα του επίσης διακριθέντος Χατζηιωάννου.
Δυστυχώς, όμως, ο μέτριος Ολυμπιακός κατάφερε να πετύχει τρία γκολ. Ο τρομερός Γιώργος Σιδέρης «χτύπησε» στο 36ο λεπτό (στη φωτογραφία η επίτευξη του πρώτου γκολ), στο 39ο με πέναλτυ και στο 75ο. Δύο σουτ του Βασιλείου βρήκαν τα δοκάρια της Καβάλας.
Ήταν μια άδικη ήττα για την ομάδα του Α.Ο.Κ. και μια καλή εμφάνισή της μέσα στην έδρα του πειραϊκού συλλόγου.
Ο Ολυμπιακός νίκησε την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη τον Ηρακλή με 1-0 («δράστης» ήταν και αυτή τη φορά ο Σιδέρης, που κατέκτησε και τη θέση του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος με 24 γκολ συνολικά) και πήρε τον τίτλο του πρωταθλητή και για την ποδοσφαιρική χρονιά 1966-1967.
Ο Α.Ο.Κ. διέγραψε μια αξιοσημείωτη πορεία στα χρόνια που ακολούθησαν (θυμίζουμε ότι ο σύλλογος είχε ιδρυθεί μόλις στα 1965) και βρέθηκε στα «σαλόνια» της Α΄ Εθνικής για αρκετά χρόνια. Με κάθε ευκαιρία θα αναφερθούμε μελλοντικά σε άλλους αγώνες που έδωσε και στις διακρίσεις του.
Δυστυχώς, η πορεία του ήταν καθοδική στη συνέχεια. Ελπίζω κάποτε (σύντομα) να ανακάμψει.
Ίσως η πορεία του να ήταν παράλληλη με αυτήν της πόλης. Ποιος ξέρει…
Ήταν μια άδικη ήττα για την ομάδα του Α.Ο.Κ. και μια καλή εμφάνισή της μέσα στην έδρα του πειραϊκού συλλόγου.
Ο Ολυμπιακός νίκησε την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη τον Ηρακλή με 1-0 («δράστης» ήταν και αυτή τη φορά ο Σιδέρης, που κατέκτησε και τη θέση του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος με 24 γκολ συνολικά) και πήρε τον τίτλο του πρωταθλητή και για την ποδοσφαιρική χρονιά 1966-1967.
Ο Α.Ο.Κ. διέγραψε μια αξιοσημείωτη πορεία στα χρόνια που ακολούθησαν (θυμίζουμε ότι ο σύλλογος είχε ιδρυθεί μόλις στα 1965) και βρέθηκε στα «σαλόνια» της Α΄ Εθνικής για αρκετά χρόνια. Με κάθε ευκαιρία θα αναφερθούμε μελλοντικά σε άλλους αγώνες που έδωσε και στις διακρίσεις του.
Δυστυχώς, η πορεία του ήταν καθοδική στη συνέχεια. Ελπίζω κάποτε (σύντομα) να ανακάμψει.
Ίσως η πορεία του να ήταν παράλληλη με αυτήν της πόλης. Ποιος ξέρει…
